Maryja nieustannie prowadzi nas do swojego Syna i do swojego Boga. Przeciera nam szlak. Wskazuje drogę, bo w sumie łatwo pobłądzić. Czy Jej było łatwiej dlatego, że patrzyła na Jezusa, dotykała Go, słuchała Jego słów? Nie było. Ale Jej wierne fiat pozwalało iść pomimo ciemności i mroku; pomimo pytań i niepewności. Pomimo wszystko. Niech i nas przeprowadzi.

Bóg rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem.Księga Wyjścia 33, 11 Stanąć z kimś twarzą w twarz, to znaczy stanąć w prawdzie, bez masek, zniekształceń. Po prostu tacy, jacy jesteśmy.W intymności spotkania z kimś bliskim. Podczas tego Dnia skupienia takie spotkanie stawało się możliwe na miarę otwartości i dyspozycyjności serca każdej z nas; otwartości i odwagi, by „poza obozem” zostawić wszystko to, co to wyjątkowe spotkanie z Bogiem czyni niemożliwym…

W perspektywie człowieka, który wierzy, nieustannie pojawia się przekonanie, ale też głębokie doświadczenie, że nie on jest pierwszy. PIERWSZY JEST BÓG. To On, jako pierwszy daje nam to, co ma najlepszego.Daje nam własnego Syna. Po co?Po to, byśmy mieli życie: Zostało nam dane ujrzeć Słowo: stało się ono ciałem, które można oglądać, aby w ten sposób zostało w nas uzdrowione serce, byśmy nim mogli ujrzeć Słowo./św. Augustyn/

A wreszcie rzekł Bóg: UCZYŃMY CZŁOWIEKA NA NASZ OBRAZ, PODOBNEGO NAM. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi! Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1, 26-27). I tak się stało!Nieustannie, wciąż na nowo odkrywamy ślady Bożej obecności w nas, w naszym życiu, w naszych zmaganiach, w naszych relacjach… Wszędzie. Powracamy do tego wyjątkowego krewniactwa, doświadczając w przeróżnych […]